شماره سی و چهار

اگر میتوانستم برای همیشه خودم را ساکت می کردم 

خودم را از بالای این کوهی که چسبیده به اینجا پرت می کردم پایین 

اصلا کاش میشد میتوانستم خودم را به مانند سارای در آرپاچایی غرق کنم

 اصلا طوری که هیچ وقت نبوده ام 

کاش میشد خودم را از ذهن تمام کسانی که میشناسندم پاک کنم

نقطه نقطه نقطه

تمایل عجیبی دارم به محو شدن از ذهن های خاطره ساز 

رها شدن در نسیم روح نواز عصرهای فصل بهار

آزاد مثل رقصیدن وسط یک مهمانی

نقطه بی پایان

شماره سی و سه

یادم هست که همه چیز بعد آن روز تغییر یافت

تغییر چه واژه حیرت انگیز و لوکسی

شماره سی و دو

حال همه ما بد است زندگی تمام روح ما را در اسارت گرفته است دیگر نمی توانم به مانند سابق کلمات را کنار هم بچینم و آنچه را که از روحم میگذرد به انگشتانم منتقل کنم دلم آرامش میخواهد