رقص در باد شرقی

این روزها به شدت حساس شده ام با کوچکترین ناملایمتی مینشینم ساعت ها زار زار گریه میکنم نمیدانم یکهو وسط شوخی چه مرگم میشود دلم بسیار تنگ میشود برای چیزی که وجود ندارد البته من همیشه این اخلاق را دارم وسط خوشحالی هایم دلم میگیرد انگاری تنهایی شاد بودن برایم حرام است

کاش مثلا میشد دستم را به طرف عکس سال های کودکیم دراز کنم و دستهایم را محکم بگیرم و خودم را از یک صفحه دوبعدی بی رحم خلاص کنم

چرا این فضازمان خمیده نمیفهمد که من دارم اینجا تمام میشوم

نقطه سر خط تمام